Gdy tylko półdemon się pojawił, gdy tylko zakrzywione ostrze noża kukri przecięło ze świstem powietrze, gdy Brady krzyknął, w ostatniej chwili ratując Collina przed ciosem, który przy pomyślnych wiatrach mógł okazać się nawet śmiertelny, wybudziłam się. Inaczej nie potrafię tego określić. Do tej pory zdawało mi się, że tracę świadomość. Unosiłam się na jakichś chorych oparach absurdu, przepełniona emocjami, których nie rozumiałam – kt... czytaj dalej trending_flat

Ciemność miała w sobie coś dziwnego. Niewłaściwego, niepokojącego, o czym świetnie wiedziałam, że nie powinno się w ogóle pojawić, co zaburzało jej spokojny obraz i sprawiało, że coś w głębi mnie samej zdawało się wręcz bić na alarm. To było coś, czego nie potrafiłam nazwać. Coś nieokreślonego, o czym nie mogłam powiedzieć nic ponadto, że... że jest. Nie umiałam rozpoznać, czy jest dobre, czy może jednak złe. Mocniej przekonywała mnie d... czytaj dalej trending_flat

Z samego rana mogłam spokojnie powiedzieć, że najprawdopodobniej dostałam rozdwojenia jaźni. Nie mam pojęcia, jak to możliwe, że moje nastawienie zmieniło się tak radykalnie w ciągu ledwie kilku godzin, ale faktem było, że strach zaczęło przyćmiewać coś, co chyba powinnam nazwać... ekscytacją. I ciekawością. Tak, przede wszystkim ciekawością. Co bynajmniej nie oznaczało, że ten strach sobie wziął i poszedł. Co to, to nie. Bo przecież ... czytaj dalej trending_flat

Rano czułam się beznadziejnie. W moim przypadku to chyba nie jest żadna nowość... Kurde, a może to się leczy? Nie jestem pewna, czy istnieją jakieś leki na pesymizm, rozczarowanie ludzką głupotą i niezadowolenie z systemu, ale warto się mamy zapytać... No, w każdym razie ten ranek, jak każdy poprzedni odkąd tylko zaczęłam bardziej świadomie spoglądać na obowiązek szkolny, okazał się koszmarny. Jakoś nigdy nie miałam problemu z tym, ... czytaj dalej trending_flat

Dzisiejszego dnia nastąpił mój społeczny koniec. Jedna podjęta pod wpływem chwili decyzja, jeden idiotyczny błąd, jeden jedyny raz, gdy zapomniałam o tym, jak być asertywną... Dobra, ale może od początku. Dzień zaczął się jak każdy inny. Wstałam z płaczem, że to już, poobijałam się nieco po kuchni, rozlałam mleko na płatki i poparzyłam się kawą, upierdzieliłam świeżo wypraną bluzkę pastą do zębów, zgubiłam tusz do rzęs, przez co m... czytaj dalej trending_flat

Nie powiem – przestraszyłam się. A może nawet nie tyle przestraszyłam, co wpadłam w przysłowiową panikę... Gdy silny wilk złapał mnie zębami za kark i odciągnął od reszty, zaskowyczałam, choć bardziej z zaskoczenia niż strachu. Poleciałam za nim bezwładnie, runęłam na ziemię – oczywiście prosto w najbardziej błotnistą kałużę w okolicy (chociaż lepszym określeniem niż „kałuża” byłoby tu „miniaturowy krater w asfalcie”); zachłysnęł... czytaj dalej trending_flat

Co mnie podkusiło, żeby tak męczyć z resztą Quillsa o działanie? No co?! Czy mnie do reszty pokrochmaliło za wszystkimi tymi razami, gdy skomlałam mu, że czuję się niedoceniona i niepotrzebna?! Czy mi życie nie było miłe, czy co?! Czy ja mam za mało zmartwień na głowie, że tak beztrosko zafundowałam sobie kolejne?! Nagrabiłam sobie solidnie. I to tak solidnie, że aż mnie bezsilna rozpacz brała, gdy się nad tym zastanawiałam. Ok... czytaj dalej trending_flat

Okazało się, że lekcje, wbrew cichej, bezsensownej, lecz mocnej nadziei wszystkich zainteresowanych, nie zostaną odwołane na czas tych kilku miesięcy, które ma zająć remont naszej szkoły. Z początku kompletnie nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak niby dyrektorka rozwiąże problem – jej aktualnie „bezdomnych” pupilków było całkiem sporo: zarówno w części gimnazjalnej, jak i licealnej po sześć klas na roku, co dawało łącznie grubo ponad tys... czytaj dalej trending_flat

Czy ja coś może wspominałam o tym, jakoby wczorajszy dzień był pechowy? He, obawiam się, że przy dzisiejszym spokojnie mógłby się schować. I zakopać. Tak, to będzie jeden z tych dni, w których będę całkiem mocno rozważać rzucenie się pod przejeżdżające auto. Do szkoły weszłam... matriksem? Sama nie wiem, jak to określić, ale z pewnością z boku musiało wyglądać zabawnie. Najpierw zajrzałam przez okno w drzwiach, czy nikogo nie ma ... czytaj dalej trending_flat

Byłam tak wściekła, że aż myślałam, że mnie rozsadzi. Do wieczora snułam się po mieszkaniu, jak zwykle w chwilach zdenerwowania nie mogąc się na niczym skupić. Wpadłam nawet w pułapkę czegoś, co spokojnie można było określić zajadaniem stresu – wpychałam wszystko na potęgę, aż tata zaczął się niepokoić. Niecierpliwie wyczekiwałam zapadnięcia zmroku i tej cholernej dwudziestej – godziny tak beznadziejnie głupiej na zebranie, że aż mi s... czytaj dalej trending_flat