Ktoś kuca obok mnie i mocno mnie przytula, jednak nie jestem w stanie otworzyć oczu, aby sprawdzić, kim jest. Odzywa się, ale nie rozpoznaję głosu. Nie wiem, co mówi. Do moich uszu dopływa jedynie głuchy szum.   Zostaw mnie! Mam ochotę krzyknąć, jednak żaden dźwięk nie wydobywa się z mojego gardła. Trzęsę się. Jest mi zimno. Nie czuję rąk ani nóg. Podnoszą mnie z ziemi umięśnione ręce, a następnie twarde ramiona oplataj... czytaj dalej trending_flat

Siggar staje naprzeciwko mnie i wyciąga ręce w moim kierunku, robię więc to samo i nakrywam jego dłonie własnymi. Choć mam ochotę płakać i krzyczeć nie robię nic, zamieniam swoją twarz w kamienną maskę.  – Kiedy cię puszczę – zaczyna spokojnym głosem, głęboko spoglądając w moje oczy – zapomnisz o wszystkim, co się wydarzyło od chwili, gdy poznałaś Fabiana. Zapamiętasz jedynie, że prowadziłaś trudną i skomplikowaną sprawę, a twoje ... czytaj dalej trending_flat

Pierwszą rzeczą, która po przebudzeniu przykuwa moją uwagę, jest ogrom pustej przestrzeni wokół mnie. Zajmuje mi dłuższą chwilę zorientowanie się, że jestem wewnątrz jednego ze starych, nieużywanych magazynów, których w Nowym Orleanie wręcz nie brakuje. Próbuję się ruszyć, jednak solidne więzy, mocujące moje ciało do niewygodnego krzesła, skutecznie mnie przed tym powstrzymują.  – Nie radziłbym się wyrywać. – Słyszę donośny, męski... czytaj dalej trending_flat

Nasz cel: cmentarz Saint Louis. To właśnie tam znajduje się tajemniczy skarb, którego wszyscy tak gorączkowo pragną odnaleźć. Siggar wciąż nie wyjawił nam, co to takiego ani dlaczego tak ważne jest, by nikt nie zlokalizował go przed nami.   – Nadszedł chyba najwyższy czas, abyś powiedział nam, co tak naprawdę się dzieje – przemawia Ben i tym samym wyraża zdanie każdego z nas. – Dobrze – zaczyna niezręcznie Siggar i wypuszcz... czytaj dalej trending_flat

Gdy zatrzymujemy się przed domem, od razu zauważam, że coś jest nie w porządku. Informuje mnie o tym, buzująca w powietrzu ciężka energia oraz to, w jaki sposób reagują chłopaki. Nie da się ukryć, że niewątpliwie wyczuli bądź usłyszeli coś, co przyciągnęło ich uwagę.  – Zostań tu. – To jedyne, co słyszę, zanim znikają w ciemnościach; mija kilka niesamowicie długich minut, zanim powracają, aby mnie poinformować, że mogę bezpiecznie... czytaj dalej trending_flat

Plan jest prosty: każdy z nas, na tyle niezauważenie, jak to tylko możliwe, przeszukuje Nowy Orlean. Na mnie, Bena i Rose, przypadają cmentarze, reszta natomiast chce sprawdzić, ile zdołają się dowiedzieć na temat naszego nieznanego przeciwnika. Jako że Bart, jako jedyny widział jego twarz, jest oczywistym wyborem, pozostali chcą się upewnić, że wszyscy wyjdą z tego cało.   Fabian podchodzi do mnie i błaga, bym na siebie uważ... czytaj dalej trending_flat

Sypialnia, w której stoimy, zrobiła się nagle bardzo malutka, gdy pięć dorosłych osób zajmuje każdy jej fragment. Odnoszę wrażenie, że powietrze jest gęste jak mgła. Wyciągnięty z jego piersi kawałek drewna, uderza bezdźwięcznie o podłogę, a ja od dłuższej chwili nie słyszę Fabiana w swoich myślach. Nie wiem, jak to działa, ale domyślam się, że cała ta mistyczna otoczka z powracaniem do życia, musi blokować jego umysł. Rozglądam się, śl... czytaj dalej trending_flat

Fabian kilkukrotnie próbował się ze mną skontaktować, jednak nie odpowiedziałam na żadną z jego wiadomości. Nie wiem, co mogłabym powiedzieć. Stan, w którym się znajduje, sprawia, że nowa umiejętność działa w ograniczony sposób, możemy z nim rozmawiać jedynie, będąc w niewielkiej odległości. Nie jestem jeszcze gotowa, by przebywać niedaleko niego.   Wciąż nie udało mu się nawiązać kontaktu z Siggarem i zaczynamy podejrzewać, ... czytaj dalej trending_flat

– Dzień dobry – witam się ze wszystkimi, powstrzymując ziewnięcie.  – Witaj kochanie – odpowiada Rose i machnięciem dłoni przywołuje, bym dołączyła do niej przy śniadaniu. – Jakieś wieści od Fabiana? – chce wiedzieć Bart. Przełykam kęs chleba i spoglądam na niego smutno. – Nic. A wy? Dowiedzieliście się wczoraj czegoś nowego? – Niczego konkretnego. Wszyscy wiedzą, że Siggar tu był, nikt nie wie nic o jego zniknięciu. Zasug... czytaj dalej trending_flat

Siadamy blisko siebie. Czekamy.  – Widziałeś już, jak to robi? – podpytuję cicho Barta. Uśmiecha się tajemniczo. – Tak. To całkiem niesamowite, zobaczysz. Fabian staje naprzeciwko bliźniaków, wyciąga ręce, kładzie dłonie na ich ramionach. – Gotowi? Odpowiadają mu skinieniem głowy, szeroki uśmiech pojawia się na ich twarzach. Pięć sekund, dziesięć, piętnaście. Nic się nie dzieje. Prostuję plecy i przyglądam uważniej; cora... czytaj dalej trending_flat